Υπάρχουν πολλά κείμενα στο Ευαγγέλιο όπου ο Χριστός έχοντας στραφεί σ’ ένα
πρόσωπο που είναι άρρωστο νοητικά η σωματικά του κάνει μία ερώτηση, και αυτή η
ερώτηση είναι πάντα: Θέλεις να γίνεις καλά; Και νομίζω αυτή η φράση είναι
σημαντική επειδή υπονοεί κάτι πιο μεγάλο, πιο ολοκληρωμένο από την απλή
αποκατάσταση της υγείας ενός ανθρώπου: σημαίνει την επιστροφή στην κατάσταση
που ήταν ο άρρωστος πριν τον προσβάλλει η ασθένεια. Επειδή πολύ συχνά η
ασθένεια είναι το αποτέλεσμα του τρόπου της ζωής μας, της αφροσύνης μας, της
κληρονομικότητας, των εξωτερικών καταστάσεων και αυτό όλο έχει να κάνει με την
κατάσταση της ζωής μας σ’ ένα κόσμο που από χριστιανικής απόψεως είναι ένας
κόσμος εκπεσμένος, εάν προτιμάτε, ένας κόσμος διεστραμμένος, ένας κόσμος που
έχει χάσει την αρμονία του, την ακεραιότητα του, η που δεν την έχει
προσεγγίσει. Από όποια πλευρά και να το δείτε ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος
θρυμματισμένος.
Κάτι που μ’ έχει προβληματίσει τα τελευταία χρόνια είναι αυτό: γιατί ο Χριστός
ρωτάει έναν άνθρωπο αν θέλει να γίνει καλά. Δεν είναι φανερό ότι ο κάθε λογικός
άνθρωπος θα πει: Φυσικά θέλω,- με τη συνέπεια που έχει η λέξη «φυσικά». Γιατί
κάνετε μια ανόητη ερώτηση; Ποιός επιθυμεί να είναι άρρωστος; Και όμως νομίζω
ότι είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση επειδή κατά την Ευαγγελική έννοια,
αποκτάμε υγεία δεν σημαίνει απλά ότι απαλλασόμαστε από μια σωματική ασθένεια,
αλλά εντασσόμαστε σε μια ποιότητα ζωής που δεν είχαμε πριν και που μπορεί να
μας προσφερθεί υπό προυποθέσεις. Αποκτάμε υγεία έστω σωματικά, σημαίνει ότι πρέπει
ν’ αναλάβουμε προσωπικά την ευθύνη για την νοητική και την σωματική κατάσταση
στην οποία βρισκόμαστε κατά τρόπο που δεν το είχαμε κάνει πριν. Η ανάκτηση της
σωματικής μας υγείας αποτελεί ίσως μια μικρή εικόνα της επιστροφής μας στην ζωή
αφού φτάσαμε πριν στο χείλος του θανάτου. Η ζωή που θα συνεχιζόταν δίχως εμάς
δίχως την θεραπευτική πράξη του Θεού, θα ήταν μια ζωή που σταδιακά θα
επιδεινωνόταν ολοένα και πιο πολύ και θα μας έφερνε στο θάνατο, στη διάσπαση
της νοητικής και σωματικής μας κατάστασης. Και αν μας προσφέρεται ξανά η
ενότητα που έχουμε χάσει η που ίσως ποτέ πριν δεν είχαμε, σημαίνει ότι η ζωή
που τώρα, μετά την θεραπεία, είναι δική μας, δεν δίνεται απλά να την
χρησιμοποιούμε με όποιον τρόπο επιλέγουμε, είναι ένα δώρο που δεν μας ανήκει.
Είμασταν νεκροί, πεθαίναμε, επιστρέψαμε σε μια πληρότητα ζωής και αυτή η
πληρότητα δεν μας ανήκει, είναι χάρισμα. Έτσι, κατά το Ευαγγέλιο, όσο μπορώ να
καταλάβω, όταν ο Χριστός λέει: «Θέλεις να γίνεις υγιής;», Εννοεί: «Ας
υποθέσουμε ότι σε κάνω καλά, είσαι έτοιμος να ζήσεις μιαν ακέραια ζωή η θέλεις
να σε κάνω υγιή για να επιστρέψεις πίσω σε ο,τι κατέστρεψε αυτήν την ενότητα,
σ’ ο,τι σε κατέστρεψε σωματικά και ψυχικά;» Και αυτή είναι μια ερώτηση που
τίθεται σε κάθε ασθενή, αν και οι περισσότεροι, πρακτικά όλοι δεν έχουν ιδέα
γι’ αυτό το ερώτημα, και τίθεται σίγουρα ενώπιον μας όταν θέλουμε να
θεραπευτούμε πέρα από μια σωματική ασθένεια.
Υπάρχει μια άλλη διάσταση στο θέμα της σωματικής και ψυχικής αποκατάστασης,
όπως περιγράφεται σε άλλες περιπτώσεις στο Ευαγγέλιο, όταν ο Χριστός λέει σε
κάποιον: «Πήγαινε και μην αμαρτήσεις ξανά». Πιστεύω πρέπει να καταλάβουμε ότι
όταν μιλάμε για θεραπεία με Χριστιανικούς όρους δεν μιλάμε απλά για τη δύναμη
του Θεού η των αγίων Του η για την δύναμη που έχουν άνθρωποι που δεν ήταν μήτε
άγιοι μήτε Θεοι, κατέχουν όμως ένα φυσικό χάρισμα να μας κάνουν υγιείς για να
συνεχίσουμε να ζούμε με τον τρόπο που ζούσαμε πριν, για να παραμείνουμε ίδιοι
δίχως ν’ αλλάξουμε. Ο Θεός δεν μας θεραπεύει για να επιστρέψουμε ξανά στην
αμαρτωλή μας κατάσταση. Μας προσφέρει μια νέα ζωή, όχι την παλιά που έχουμε ήδη
χάσει. Και η νέα ζωή που μας προσφέρεται δεν είναι πλέον δική μας, είναι δική
Του, είναι δική Του δωρεά, είναι δώρο. Ήταν δικό μου και σου το δίνω, πάρτο.
Και από πνευματικής απόψεως, αυτό είναι αλήθεια. Επειδή τι είναι αμαρτία;
Προσδιορίζουμε συνεχώς την αμαρτία σαν ηθική παράβαση, αλλά είναι κάτι
περισσότερο απο αυτό: Είναι ακριβώς εκείνο για το οποίο μιλούσα, είναι η
έλλειψη της ολότητας. Όταν κρίνουμε τον εαυτό μας: Είμαι διχασμένος - ο νους είναι
κόντρα στην καρδιά, η καρδιά κόντρα στην θέληση, το σώμα ενάντια σ’ όλα τα
υπόλοιπα. Δεν είμαστε μόνο σχιζοφρενείς, αλλά σχιζοφρενείς στα πάντα, είμαστε
όπως ένας σπασμένος καθρέφτης και έτσι είναι η κατάσταση της αμαρτίας: δεν
είναι τόσο ότι ο καθρέφτης δεν αντανακλά σωστά, το γεγονός είναι ότι είναι
σπασμένος, αυτό είναι το πρόβλημα. Μπορείτε, φυσικά, να προσπαθήσετε να πάρετε
ένα μικρό κομμάτι του και να δείτε ο,τι μπορείτε, αλλά παραμένει ένας σπασμένος
καθρέφτης. Και τούτο το σπάσιμο έχει να κάνει με το σπάσιμο στις σχέσεις μας με
τους άλλους ανθρώπους. Τους φοβόμαστε, τους ζηλεύουμε, είμαστε άπληστοι. Έτσι
αυτό δημιουργεί μιαν αμαρτωλότητα και απευθύνεται κυρίως στον Θεό, επειδή όλα
απορρέουν από το γεγονός ότι χάσαμε την αρμονία μας με τον Θεό. Οι άγιοι είναι
άνθρωποι που βρίσκονται σε αρμονική σχέση μ’ Εκείνον. Και σαν αποτέλεσμα της
σχέσης αυτής με τον Θεό, μπορούν να βρίσκονται σε αρμονία μέσα τους και με τους
άλλους ανθρώπους.
Και θέλω να σας προτείνω κάτι που ίσως θα βρείτε δύσκολο να δεχτείτε: είτε
κάποιος θεραπεύεται σωματικά είτε όχι, αυτό είναι δευτερεύον, όχι για τους
συγγενείς μας, για τους φίλους μας αλλά για το ενδιαφερόμενο πρόσωπο. Αυτό που
μετράει είναι ν’ αποκατασταθεί η ενότητα του προσώπου και όταν γίνει αυτό και
συμβεί μαζί να θεραπευθεί σωματικά - είναι καλό, αν όχι, μπορεί να είναι το
ίδιο καλό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου