Εκοιμήθει σε ηλικία 99 ετών το 2015 η
Γερόντισσα Μηλιά, η μητέρα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου της Κύπρου κ.
Νεοφύτου, μία αγιασμένη μορφή μάνας, η οποία έζησε πολλά στο διάβα της ζωής
της. Παραθέτουμε τους λόγους του υιού της Μητροπολίτη Μόρφου
Νεοφύτου κατά την εξόδιο ακολουθία, προς ενίσχυση αλλά και ως πρότυπο Μητέρας.
«Όταν κινδύνευσε ο αδελφός μου Χάρης με
δύσκολη ασθένεια, κι εμείς την κρύβαμε, της την αποκάλυψε ένας Άγιος! Μου
είπε μια μέρα • «Δεσπότη, μα ο άγιος Νικήτας ήταν ξανθός;» Της λέω, «Ναι.
Ήταν Γότθος. Η πατρίδα του ήταν εκεί, που σήμερα είναι η Ρουμανία.
Αλλά, γιατί με ρωτάς;» «Τον είδα», μου λέει «όταν πήγα να προσκυνήσω ένα
απόγευμα, και μου είπε • «Να μην στεναχωριέσαι για τον Χάρη! Αυτή η ασθένεια ου
προς θάνατον, αλλά παιδαγωγία Χριστού». Τι σημαίνει αυτό το τελευταίο;»
«Είναι για να τον φέρει κοντά του ο Χριστός, μάνα.» Τότε αναφώνησε • «Δόξα σοι,
ο Θεός! Να μας δώσει ο, τι δοκιμασία θέλει! Φτάνει να είμαστε κοντά στον
Χριστό!» και της λέω • «Γιατί, μάνα, να νιώθουμε τόσην αγάπη, όταν
είμαστε κοντά στον Χριστό;» «Είσαι Δεσπότης, γιέ μου, και μ’ ερωτάς εμένα; Ο
Χριστός είναι η ζωή η αιώνιος • τα άλλα όλα είναι προσωρινά!»
«Με είδε μια φορά να γογγύζω και να έχω θυμό,
επιστρέφοντας από μια περιπετειώδη Σύνοδο, που είχαμε. Με είδε στην
Μητρόπολη εκνεβρισμένο και μου λέει • «Μα, είσαι εκνευρισμένος;» Της λέω, «Ναι,
από ορισμένα διατρέξαντα στη Σύνοδο, που είχαμε.» «Δε μου λες, παιδί μου, όταν είσαι
επάνω στο θρόνο και σε θυμιατίζουν δύο διάκοι κι εσύ καμαρώνεις, σου αρέσει;»
Της λέω, «Ναι, μου αρέσει!» «Κι όταν σε μνημονεύουν συνεχώς στο ναό και λένε •
«υπέρ του πατρός και αρχιεπισκόπου ημών Νεοφύτου», κι εσύ ευλογά καμαρωτός, σου
αρέσει;» Της λέω, «Μου αρέσει.» «Κι όταν προσκυνά το χέρι σου ο λαός, σου
αρέσε;» Της λέω και πάλι, «Ναι, μου αρέσει!» «Ε, λοιπόν! Τα καλά δεχούμεν, τα
κακά ουχί; Αυτό σε μάθαμε;»
Πριν τέσσερα χρόνια, αντιλήφθηκα ότι η μνήμη
της μάνας μας άρχισε να αδυνατίζει. Τη ρώτησα • «Έζησες πολλούς πόνους
στη ζωή σου. Ποιός ήταν ο πιο μεγάλος πόνος;» Μου απάντησε • «Όταν
κατέβασα τον γιο μου τον Πέτρο στον τάφο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος η
μάνα να θάβει το σπλάχνο της!» Αμέσως όμως μετά, για να μην τη νικήσει η θλίψη,
πρόσθεσε με βιασύνη • «Αλλά, δόξα σοι ο Θεός • δόξα σοι ο Θεός! Ο Θεός ξέρει το
γιατί!» Ύστερα, της ζήτησα να μου δώσει μια νουθεσία, δίκην
παρακαταθήκης, τι να προσέξω στον υπόλοιπο βίο μου. Και μου απάντησε • «Ο
Θεός σε ανέβασε πολύ ψηλά. Πρόσεχε, να μη «γείρει» ο νους σου!»
Εννοούσε, να μην με κυριεύσει η υπερηφάνεια. Όλος ο αγώνας της μάνας μας
ήταν να μας μάθει την ταπείνωση, που είναι ο Χριστός!»
Της δούλης του Θεού Μηλιάς, είη αιωνία η
μνήμη! Αμήν!
