ΤΟ
ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ.
Ἀναφέρεται
-ὅπως σημειώνεται σὲ ἡμερολόγιο ποὺ ἐξέδωσε τὸ 2001 ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη
Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καὶ Σουφλίου- ὅτι μέχρι τὸ 1992 “ἡ μνήμη τοῦ αὐτοκράτορα
Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος ἐτιμάτο κάθε χρόνο στὴν ἐκκλησία τῆς Μαγνησίας, τὴν ὁποία
ἔκτισε ὁ ἴδιος καὶ στὴν ὁποία βρῆκε τὴν τελευταία ἀνάπαυσή του, καθὼς καὶ στὸ
Νυμφαῖον, τὴν ἀγαπημένη τοῦ κατοικία” (Ὀστρογκόρσκυ).
Ὅμως
τί ἀπέγινε ὁ Ναὸς ἐκεῖνος; Τί ἀπέγινε τὸ ἄφθαρτο λείψανο τοῦ “Μαρμαρωμένου
Βασιλιά”; Τί σχέση ἔχει μὲ τὸ “θρύλο” καὶ ποιὰ μὲ τὶς προφητεῖες γιὰ ἀνάκτηση τῆς
Πόλης, ποὺ τόσο καὶ ὁ ἴδιος εἶχε πασχίσει;
Ἡ
μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Δούκα Βατάτζη τοῦ Ἐλεήμονος, τιμᾶται καὶ ἑορτάζεται ἀπὸ
τὴν ἐκκλησία, ἰδιαίτερα στὸ «βυζαντινὸ» Διδυμότειχο, ἐπάνω στὴν Ἐκκλησιὰ τοῦ
Χριστοῦ Σωτήρα τοῦ κάστρου, ὅπου καὶ ὑπάρχει σὰν θησαυρὸς ἡ φορητὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου,
δημιούργημα τῆς λαϊκῆς τέχνης τοῦ 1958, ποὺ πάνω της ἔχει γραμμένο καὶ τὸ Ἀπολυτίκιό
του:
“
Τὸν λαμπρὸν Βασιλέα καὶ τῶν πιστῶν μέγα καύχημα καὶ τῶν νυμφαίων το κλέος, Ἰωάννην
τιμήσωμεν, ἐν ὕμνοις καὶ ὠδαῖς πνευματικαῖς, τὴν μνήμην ἐπιτελοῦντες αὐτοῦ,
συμφώνως ἀνακράζοντες. Δόξα τῷ σὲ Δοξάσαντι, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῶν ἐνεργούντι
διὰ σου πάσιν ἰάματα”
Τέλος
νὰ ἀναφέρουμε τὸ συγκλονιστικὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο διαφωτίζει τὴν ἑλληνικὴ καὶ ὀρθόδοξη
συνείδηση τῶν «Ρωμαίων βασιλέων», ποὺ διασώζει ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς τῆς Ἱστορίας
Ἀπόστολος Βακαλόπουλος καὶ ἔχει τίτλο «Τοῦ ἀοιδίμου βασιλέως κυροῦ Ἰωάννου τοῦ
Δούκα πρὸς τὸν τότε Πάπαν Γρηγόριον Θ΄>> (1227-1241) καὶ ἡ ὁποία εἶναι
πολὺ χαρακτηριστικὴ γιὰ τὶς ἰδέες ποῦ ἐπικρατοῦν στοὺς βασιλεῖς τῆς Νίκαιας μετὰ
τὸ 1204. Ἔντονη εἶναι ἡ ἑλληνολατρία καὶ ἡ ἐθνικὴ ἑλληνικὴ συνείδησή τους, ποῦ
βαθμιαία ταυτίζεται μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἐδῶ
παρατηροῦμε καθαρὰ πῶς γεννιοῦνται καὶ δροῦν οἱ πολιτικὲς ἐκεῖνες ἀντιλήψεις,
ποῦ ἀποβλέπουν στὴν ἀπελευθέρωση τῶν σκλαβωμένων ἑλληνικῶν χωρῶν, καὶ οἱ ὁποῖες
προσαρμοσμένες ἐπιζοῦν ἐπὶ Τουρκοκρατίας μέσα σὲ νέες συνθῆκες. Καὶ τελικὰ πῶς
διαμορφώνουν τὸ περιεχόμενο τῆς λεγόμενης Μεγάλης Ἰδέας».
Τὸ
κείμενο ξεκινᾶ μὲ τὴν ἔκπληξη τοῦ Ἰωάννη Βατάτζη πῶς τόλμησε ὁ Πάπας νὰ τοῦ
ζητήσει νὰ παύσει νὰ διεκδικεῖ τὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὸν Φράγκο ἡγεμόνα , ὁ ὁποῖος
τὴν κατέχει ἀπὸ τὸ 1204. Γράφει μὲ ἑλληνικὴ ἀξιοπρέπεια καὶ διπλωματικὴ εἰρωνεία
ὁ Βατάτζης, ἀφοῦ προσδιορίσει στὴ ἀρχὴ ποιὸς εἶναι ὁ γράφων: «Ἰωάννης ἐν Χριστῷ
τῷ Θεῶ πιστὸς βασιλεὺς καὶ αὐτοκράτωρ Ρωμαίων ὁ Δούκας τῷ ἁγιωτάτω πάπα τῆς
πρεσβυτέρας Ρώμης Γρηγορίω σωτηρίας καὶ εὐχῶν αἴτησιν». Ἀποδίδουμε στὴν
νεοελληνικὴ ὁρισμένα ἀπὸ τὰ κυριώτερα σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς: «Ἐγὼ ὡς βασιλεὺς
θεωρῶ ἄτοπά τα ὅσα μου γράφεις καὶ δὲν ἤθελα νὰ πιστεύσω ὅτι εἶναι δικό σου τὸ
γράμμα, ἀλλὰ ἀποτέλεσμα τῆς ἀπελπισίας κάποιου ποῦ βρίσκεται κοντά σου, καὶ ὁ ὁποῖος
ἔχει τὴν ψυχὴ τοῦ γεμάτη κακότητα καὶ αὐθάδεια. Ἡ ἁγιότητά σου κοσμεῖται ἀπὸ
φρόνηση καὶ διαφέρει ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ὡς πρὸς τὴν σωστὴ κρίση. Γι’ αὐτὸ
δυσκολεύθηκα πολὺ νὰ πιστεύσω ὅτι εἶναι δικό σου τὸ γράμμα ἂν καὶ ἔχει σταλεῖ
πρὸς ἐμέ.»
Ἀξίζει
νὰ θαυμάσουμε τὴν ἔλλειψη δουλικότητος τοῦ Βατάτζη πρὸς τὸν Πάπα ἂν καὶ τὴν ἐποχὴ
ἐκείνη οἱ Ἕλληνες τῆς Νικαίας ἤσαν οἱ ἀδύναμοι καὶ ὁ Πάπας ἦταν ἡ ὑπερδύναμη
τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν. Καὶ συνεχίζει ὁ Ἰωάννης Βατάτζης διατρανώνοντας τὴν ἐθνικὴ
συνείδησή του: «Γράφεις στὸ γράμμα σου ὅτι στὸ δικό μας γένος τῶν Ἑλλήνων ἡ
σοφία βασιλεύει... ὅτι, λοιπόν, ἀπὸ τὸ δικό μας γένος ἀνθησε ἡ σοφία καὶ τὰ ἀγαθά
της καὶ διεδόθησαν στοὺς ἄλλους λαούς, αὐτὸ εἶναι ἀληθινό. Ἀλλὰ πῶς συμβαίνει νὰ
ἀγνοεῖς, ἢ ἂν δὲν τὸ ἀγνοεῖς πῶς καὶ τὸ ἀπεσιώπησες, ὅτι μαζὶ μὲ τὴν
βασιλεύουσα Πόλη καὶ ἡ βασιλεία σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο κληροδοτήθηκε στὸ δικό μας
γένος ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο, ὁ ὁποῖος ἐδέχθη τὴν κλήση ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ
κυβέρνησε μὲ σεμνότητα καὶ τιμιότητα; Ὑπάρχει μήπως κανεὶς ποῦ ἀγνοεῖ ὅτι ἡ
κληρονομιὰ τῆς δικῆς του διαδοχῆς (σ.σ. τοῦ Μ. Κωνσταντίνου) πέρασε στὸ δικό
μας γένος καὶ ἐμεῖς εἴμαστε οἱ κληρονόμοι καὶ διάδοχοί του; Ἀπαιτεῖς νὰ μὴν ἀγνοοῦμε
τὰ προνόμιά σου. Καὶ ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἀντίστοιχη ἀπαίτηση νὰ δεῖς καὶ νὰ ἀναγνωρίσεις
τὸ δίκαιό μας ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐξουσία μας στὸ κράτος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁποῖο
ἀρχίζει ἀπὸ τῶν χρόνων τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ ἔζησε ἐπὶ χίλια χρόνια ὥστε ἔφθασε μέχρι καὶ
τὴν δική μας βασιλεία. Οἱ γενάρχες τῆς βασιλείας μου, ἀπὸ τὶς οἴκογενειές των
Δουκῶν καὶ τῶν Κομνηνῶν, γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρω τοὺς ἄλλους, κατάγονται ἀπὸ ἑλληνικὰ
γένη. Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ ὁμοεθνεῖς μου ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες κατεῖχαν τὴν ἐξουσία στὴν
Κωνσταντινούπολη. Καὶ αὐτοὺς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καὶ οἱ προϊστάμενοί της τοὺς ἀποκαλοῦσαν
Αὐτοκράτορες Ρωμαίων! Διαβεβαιοῦμε δὲ τὴν ἁγιότητά σου καὶ ὅλους τους Χριστιανοὺς
ὅτι οὐδέποτε θὰ παύσουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε καὶ νὰ πολεμοῦμε κατὰ τῶν κατακτητῶν τῆς
Κωνσταντινουπόλεως. Θὰ ἀσεβούσαμε καὶ πρὸς τοὺς νόμους τῆς φύσεως καὶ πρὸς τοὺς
θεσμοὺς τῆς πατρίδος καὶ πρὸς τοὺς τάφους τῶν πατέρων μας καὶ πρὸς τοὺς ἱεροὺς
ναοὺς τοῦ Θεοῦ , ἐὰν δὲν ἀγωνιζόμασταν γι’ αὐτὰ μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη...... Ἔχουμε
μαζί μας τὸν δίκαιο Θεό, ὁ ὁποῖος βοηθεῖ τοὺς ἀδικουμένους καὶ ἀντιτάσσεται στοὺς
ἀδικοῦντας.....»